آخرین وداع با یاران
... در یكی از روزهای بیماری در حالی كه سرش را با پارچه‌ای بسته بود

و علی علیه السلام و فضل بن عباس زیر بغلش را گرفته بودند و پاهایش

بر زمین كشیده می‌شد، وارد مسجد شد و روی منبر قرار گرفت و شروع به سخن فرمود و گفت: مردم وقت آن رسیده است كه من از میان شما غائب

گردم، اگر به كسی وعده داده‌ام، آماده‌ام انجام دهم و هر كس طلبی از من

دارد، بگوید تا بپردازم.

در این موقع مردی برخاست و عرض كرد: چندی قبل به من وعده دادید

كه اگر ازدواج كنم، مبلغی به من كمك كنید، پیامبر فورا به فضل دستور

داد كه مبلغ مورد نظر او را بپردازد و از منبر پایین آمد و به خانه رفت.

سپس روز جمعه، سه روز پیش از وفات خود، بار دیگر به مسجد آمد

و شروع به سخن نمود و در طی سخنان خود فرمود: هر كسی حقی

بر گردن من دارد برخیزد و اظهار كند، زیرا قصاص در این جهان، آسان‌تر

از قصاص در روز رستاخیز است.(1)
در این موقع سوادة بن قیس برخاست و گفت: موقع بازگشت از نبرد

"طائف" در حالی كه بر شتری سوار بودید، تازیانه خود را بلند كردید كه

بر مركب خود بزنید، اتفاقا تازیانه بر شكم من اصابت كرد، من اكنون آماده

گرفتن قصاصم.
درخواست پیامبر یك تعارف اخلاقی نبود؛ بلكه جداً مایل بود حتی یك چنین

حقوقی را كه هرگز مورد توجه مردم قرار نمی‌گیرد جبران نماید. گذشته

از این، چون اصابت تازیانه بر شكم سواده عمدی نبود، از این نظر او حق

قصاص نداشته است، بلكه با پرداخت دیه‌ای جبران می‌گردید.

مع الوصف پیامبر، خواست، نظر وی را تامین كند.

پیامبر دستور داد، بروند همان تازیانه را از خانه بیاورند، سپس

پیراهن خود را بالا زد تا سواده قصاص كند. یاران رسول خدا با دلی

پر غم و دیدگانی اشكبار و گردن‌های كشیده و ناله‌هایی جانگداز،

منتظرند كه جریان به كجا خاتمه می‌پذیرد؛ آیا سواده واقعا از در قصاص وارد

می‌شود؟

ناگهان دیدند سواده بی اختیار، شكم و سینه پیامبر را می‌بوسد؛

در این لحظه پیامبر او را دعا كرده، گفت: خدایا! از سواده بگذر،

همانطور كه او از پیامبر اسلام در گذشت.

رحلت پیامبر تسلیت باد

کپی فقط با درج منبع